Ik was blij om te lezen dat ik niet de enige ben met deze bizarre hersenkronkels. De blog van meneer Siffer was in die zin een geruststelling. Nu ik weet dat Siffer er ook over blogt ben ik weer helemaal gerustgesteld, ehum.
En om de overblijvende, sluimerende prestatiedrang te bevredigen roep ik projecten in het leven. Kleine opdrachten die het leven fijner maken en bovendien zorgen voor ambitiebevrediging. Yes, I did it again.
Met de handleiding in de hand (ja zo ben ik dan wel) begon ik aan het proefwerk. Heerlijk rustgevend om zo stap voor stap uit te voeren wat een vintage handleiding je opdraagt!
De blackouts durfde ik nog niet meteen aan te pakken. Daarom stikte ik eerst hoezen voor de kussens van de tafel aan onze keuken.
De afgelopen weken was project blackout (tussen de soep en de patatten) aan de beurt. We hebben namelijk een gevoelige slaapster in ons midden. Hoe langer de dagen duurden, des te korter werden Nelle haar nachten. We kregen nood aan een artificieel hulpmiddel om onze nacht ietwat te rekken. Blackout Curtains noemen ze dat.
Na een miskoop van toch-niet-zo-verduisterende-gordijnen bij Ikea (gelukkig doen ze daar niet moeilijk over ruilen), kwamen we terecht bij Fabricana. Dit is het stoffenwalhalla in Vancouver. Zelfs een ongeschoolde naaister krijgt het warm bij het zien van de stoffenvoorraad van Fabricana. De winkel is zo groot als de Berchemse GB en is tot de nok gevuld met stoffen en naai-attributen. Ik werd meteen zenuwachtig bij het idee hieruit een keuze te moeten maken (persoonlijke afwijking nummer twee). Gelukkig was onze nood erg specifiek en bleken er slechts twee keuzemogelijkheden voor Blackout-stof te zijn: een versie in het wit of een versie in de kleur ivoor (ook wit lijkt mij...). Na even twijfelen (natuurlijk!) kozen we voor wit. 'Is dochterlief te vroeg wakker?' vroeg de winkeldame nog. We waren blijkbaar niet de eerste ouders die passeerden...
Project Blackout was oorspronkelijk bedoeld als handwerk-oefening. Zonder naaimachine heb je weinig keus. Naaien met de hand is een ontspannende bezigheid maar toen Tina verkondigde dat ik beter haar naaimachine kon gebruiken, twijfelde ik geen moment.
Ze heeft krak hetzelfde machine als Kristien. Hoe is het mogelijk! Ik kreeg meteen flashbacks naar het gezellig stikken van Nelle haar luiertas. De verouderde versie bleek wat stofoverschot te hebben. (stofwolken, niet overschot doek), maar werkt verder prima.
Zie hier het resultaat:
En in close-up:
Na deze succesvolle oefening was ik klaar voor de afwerking van het oorspronkelijke project. De Blackouts hingen al een tijdje in testmodus met punaises voor onze ramen. Ze deden hun werk naar behoren, dus mochten blijven. Om ze gebruiksvriendelijk te maken zoomde ik de randen om en bevestigde ik aan de hoeken drukknoppen.
Dat zomen bleek een job van niks maar de drukknoppen aan de stof vastkloppen was minder vanzelfsprekend. Man wat is dat een ondankbare werkje. Je klopt je te pletter en aan het eind hangen de knopen nog niet echt vast. Misschien kozen we de niet-zo-handige drukknoppen of zijn we zelf niet-zo-handig maar ik geloof toch dat ik blij mag zijn dat de job achter de rug is.
Met schroeven bevestigden we de onderkant van de knoppen aan het raam et voilà: mission accomplished: overdag veel licht en 's nachts veel slaap:
Ps: ik moet bij deze bekennen dat gordijn twee en drie nog met punaises vasthangen. Die verdomde drukknoppen ontnemen me de goesting om ons overdagvan nog meer licht te voorzien... dus... heb jij nog een portie frustratie waar je vanaf wilt en zie je er niet tegenop om een paar uur te vliegen, dan ben je bij deze meer dan welkom om te komen helpen bij de finale fase van project Blackouts...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten