Erwtjes

Wij wonen op den boerenbuiten, jawel. Soms brengt dat een geurtje met zich mee. Soms levert dat voorraadvoordelen op. De buren tipten ons over het veld van de overboer. Daar waren de peultjes klaar voor de pluk. Het gigantisch 'machien' dat al enkele dagen voor de deur stond had onze frank (of euhm dollar) ook kunnen doen vallen. Omdat wij geen boerenlui zijn viel onze frank niet. Wij weten niet dat dit soort machines gebruikt worden om de peulvruchten te ontmantelen en de erwtjes op te vangen en meteen in te vriezen voordat ze rechtstreeks naar de winkel worden gebracht. Nu weten we dat dus wel. En we weten ook dat buren de officieuze toestemming krijgen om een eigen voorraadje in de slagen. Op een gigantisch veld merk je dat amper.

Samen met Candice ging ik op erwtenjacht. Ik was er niet helemaal gerust op als illegale plukker én buitenlander met een visum dat bloed zweet en tranen heeft gekost. Gelukkig ging de oogst erg vlot en had ik praatgraag gezelschap dat voor de nodige afleiding zorgde. Groene vingers en twee gigantische zakken peultjes waren onze oogst. Heel wat als je rekent dat een kilo verse peultjes hier algauw 7 dollar (en pakweg 5 euro) kost. Wij worden hier nog rijk! Ehum.

(Een klein deeltje van de oogst)

De erwtjes zijn vers het allerlekkerste. Je eet ze dan rauw zoals nootjes die je nog moet kraken. Maar 5 kilo verse erwtjes is ook voor een groentenfanaat met compagnie net teveel. Dus moesten er erwten gedopt worden voor verder gebruik. Aan het eind van den dop had ik opnieuw groene (én pijnlijke) vingers én kon ik twee grote potten vol erwtjes in de diepvries steken. Ik weet wat wij de komende weken gaan eten...

(Doppen op kosten van de staat...)

('Helpen'...)