Boodschappen

Donderdag is onze vaste shoppingdag. Dan rijden we met onze mobilhome naar de Superstore om boodschappen te doen en maken we de mobilhome klaar voor een nieuwe week. We dumpen ons afvalwater en vullen onze tank met vers water. Met Nelle als afleider en de gigantische superstore (what's in a name!) als werkterrein zijn we steeds enkele uren zoet. Daarom vertrekken we vandaag op tijd en rijden vol goede moed naar ons wekelijks uitje. Daar aangekomen realiseren we ons dat we 10 minuten later aan de andere kant van de stad Delta verwacht worden voor Nelle haar vaccinaties. Vergeten! We bellen 10 minuten voor de afspraak om het bezoek te annuleren. De vriendelijke dame wil onze afspraak gelukkig verzetten. Een half uur later zijn we alsnog welkom. Daar gaat onze rustige voormiddag!

Op kruissnelheid (als een motorhome die al heeft) sjezen we naar the public health center.  Daar komen we in een kopie van de Kind en Gezin-wachtruimte terecht. Een vriendelijke vrijwilliger meet en weegt Nelle. Het reuzekind past nu op de lijn 'gemiddeld' qua afmetingen. Ondertussen worden de Belgische vaccinaties nagekeken en gedeeltelijk 'invalid' verklaard. Wat een geluk dat we in Canada zijn en Nelle vanaf nu de juiste vaccinaties krijgt... Het zijn er meteen 4! Eentje in de linkerarm, twee in de rechterarm en een erg pijnlijke in de bil. Ik versta plots waarom ze bellenblaas en draagbare telefoons nodig hebben! Gelukkig komt Nelle er met de schrik en een beetje koorts vanaf.

Klaar voor de eerste prik. Houtgreep vereist

Even bekomen na de eerste prikken

Terug in de wachtzaal prijst de bejaarde vrijwilligster ons voor ons goede humeur: 'you are such a happy couple! What did you do to be so happy?'. Ze vervolgt met de vraag of we misschien Christenen zijn. Dat zou volgens haar veel verklaren. Met een glimlach verlaten we de kliniek en trekken opnieuw richting Superstore.

Twee uur duurt ons bezoek aan de Superstore gemiddeld. De eerste weken dachten we dat het lag aan onze slechte organisatie (lees: Linske loopt als een kip zonder kop door de winkel en kan maar niet beslissen wat ze wil kopen. Klinkt herkenbaar). De organisatie werd opgevoerd en nu wordt de winkel enkel betreden met een duidelijk lijstje in de hand. Per afdeling kennen we onze behoeften en kunnen we efficiënt en snel ons karretje vullen. Vergeet het! 

Het is ons ondertussen duidelijk geworden dat voornamelijk Nelle voor oponthoud zorgt: karretje in, karretje uit, zelf stappen, zelf rekken uitladen, standaard de verkeerde richting uit kruipen en ga zo maar verder. Olivier raakt het zo beu dat hij over gaat tot foute maatregelen. Hij leerde Nelle hoe ze gedroogd fruit uit de bakken met bulkgoederen moet grabbelen in de hoop dat ze twee minuten in dezelfde rayon blijft:

Oorzaak nummer twee is de gigantische winkel. Ze hebben er alles. Dat is een groot voordeel, maar je moet er wel eindeloos veel kilometers voor afleggen. Gelukkig weten we alles stilaan liggen, nu we al een paar weken op dezelfde plek staan, en kunnen we alsmaar efficiënter tewerk gaan. Desalniettemin zijn alle snelheids-verbeterende-winkel-tips nog steeds welkom!

Voor Fruit en groenten trekken we naar de Fruiticana, een Indische keten in India-town waar opvallend veel Indiërs rondlopen. Gelukkig hanteren ze er ook Indische prijzen en is de kwaliteit goed (ook typisch Indisch?). Wie beweert dat groenten en fruit duur zijn moet zijn rekening maar eens nakijken. Slechts 1/8e van ons budget wordt in de Fruiticana uitgegeven. En we laden er ons mandje helemaal vol!

Op een drafje gaan we nadien nog dumpen. Jammer genoeg voor de laatste keer bij Husky. De keten sluit zijn tankstation bij ons in de buurt. We hopen dat Olivier binnenkort bij Canadream mag gaan dumpen.