Aangekomen!

(Nelle's speelgoedkoffer en inhoud zegt het allemaal)

Ow yes, we did it! 

Dan is ne mens al eens voorzien op 'reisproblemen'.... en loopt alles bijna op rolletjes. 

Ik was (zoals jullie meermaals mochten aanhoren) vooral bezorgd over onze overstap. Ik keek niet uit naar de race tegen de klok met een trolley, sporttas, rugzak, handtas, jassen en kind door Londen Heathrow. Het vliegveld is zo groot dat je met een trein van de ene plek naar de andere moet reizen en 45 minuten aanschuiftijd bij de security nodig hebt. Reken daar nog de nodige roltrappen en liften bij en je kunt je voorstellen dat ik behoorlijk opzag tegen mijn overstap met tijdsdruk.

Eerste meevaller was mijn sportzak die in Brussel aan de gate mocht worden ingecheckt bij de hoofdbagage. Minder gewicht maakte een gigantisch verschil. Tweede meevaller was de vriendelijke dame van de douane die me duidelijk uitlegde welke route ik tot aan de gate moest volgen. Derde meevaller was onze goede voorbereiding: alles was netjes ingepakt en de rijstmelk van Nelle legde ik bij de security in een apart bakje zodat een volledige trolley-inspectie niet nodig bleek. Vierde meevaller was onze voorbeeldige dochter. Na een uurtje sjouwen was ze de overstap beu, maar tegen dan kwamen we wonder boven wonder al aan de gate aan en mochten we warempel als eerste instappen. 

Op de vlucht zelf hoopte ik nog even op twee vrije plaatsen naast de onze. Gelukkig bleken de dames die de stoelen alsnog innamen erg kindvriendelijk en lieten ze Nelle zonder morren een duizendtal keren passeren. Ons dametje viel tijdens het opstijgen meteen op m'n schoot in slaap. Komt goed dacht ik. Helaas werd slapen de rest van de nacht minder evident. Al woelend en huilend geraakte Nelle steeds verzeild in een halve slaap die weinig rust boodt. Uiteindelijk was ze pas een half uur voor landing echt in een diepe slaap verzonken en moest ik haar bij aankomst met veel moeite weer wakker maken. Het kan verkeren. 

In Vancouver aangekomen werden we verwelkomd door een douanebeamte die mijn reisverhaal voor de komende maanden met moeite wilde slikken. Hij vond het bizar dat ik na een verblijf van een jaar nogmaals naar Canada wilde komen om de boel te gaan 'verkennen'. Ik kon hem geen ongelijk geven, maar verzekerde hem dat illegaal werken voor ons geen optie is. Na het nodige computerwerk mochten we daarom alsnog Olivier gaan opzoeken. Jeuj. 

Wat een geluk, wat een plezier om elkaar weer te zien. En Nelle en Papa, dat ging meteen goed. Het eerste uur was een beetje onwennig maar sindsdien lijkt het alsof we nooit zijn weggeweest. Dat werd meteen duidelijk toen Nelle op dag twee eiste dat Papa haar op het potje zou zetten in plaats van Mama. Bon, drie maanden zijn voor een klein kind blijkbaar erg overbrugbaar. 

En zo komt het dus dat we weer als vanouds op Pony Pals staan. We solliciteren, laten de mobilhome nakijken, schrijven een blog en wachten op een verlossend telefoontje dat ons zal aanmanen om onze biezen te pakken en richting Yukon te vertrekken. We zijn er klaar voor! 

(Tot het zover is genieten we van het goed weer hier. Spelen op de barn in een stralend zonnetje, met z'n drietjes gaan fietsen en 's avonds verse pizza maken. Wat wil ne mens nog meer? Euhm... een lekker glas wijn misschien? Dju alcohol is hier nog steeds onbetaalbaar...)

Foto's volgen snel!